Bazen Toroslarda cılız bir oğlak sesi yırtar dağları saran karanlığın kasvetini...

Bir meşe dalında patlayan ince sürgün, ak dikenin dibinde bitiveren bembeyaz güller bazen...

Taşta can bulan incir, kırıverir umutsuzluğun çelikten zincirini...

Bazen yağmurda ıslanmış bir keçi kokusu, bazen de bir çan sesi siliverir, göğün koyu karanlığını...

Umut bu topraklarda doğdu, burada düştü kırıldı, burada kalktı dirildi...

Bazen bir eski zaman türküsü sarıverir dağları, Mart'ın ince dumanı gibi; ışık ışık çuha çiçekleri, umut umut mor menekşeler, ki koynunda Hızır kokusu saklayan.

Bazen derin vadilere düşen ışık olup bir Zeybek gibi başını göğe uzatıverir yaşamın coşkusu, en kekre zamanlarda...

Velhasıl Anadolu'dur soluklanan, "Buradayım, daha ölmedim ben" der 10 bin yıllık tevazuuyla.

İnce, yumuşak bir sağanak gibi yağar yüreklere usulca...

Dedim ya, bu topraklardan umut kesilmez; bazen cılız bir oğlak sesi yırtıverir, zulmün en koyu karanlığını...