"

"Yaprak döker bir yanımız, bir yanımız bahar bahçe..."

Büyük ozanların yatağı Anadolu'nun insanı da coğrafyası da bazen kendinde dile gelir. Konuşmadan anlatan, seslenmeden duyuran, bakmadan gören, kendiliğinden bilen bir seziştir bu...

Homeros'tan Pir Sultan'a, Nesimi'den Dadaloğlu'na, Kaygusuz'dan Kazak Abdal'a, Karacoğlan'dan Aşık Veysel'e uzanan bu ulu gönül yolunda tarihin ve coğrafyanın belleğine nice söz kazındı, nice su yosun bağladı, nice ağacın gövdesi tomur tomur patladı ve nicesi yaprak döküp hazan sarısına büründü...

Ama bu coğrafya böyledir; bir yanı yaprak dökerken bir yanı hep bahar bahçe oldu görüp anlamasını bilene. Destanı da, trajediyi de aynı göğsüyle emziren bu topraklar böyledir; akla karanın bitmeyen çatışmasıyla yorgun düşen bu dağlar, bu dereler, bu kentler böyledir; kış girerken bahara gebe, bahar gelirken kışa gebe....

Tıpkı Gürünlü ozan Hasan Hüseyin Korkmazgil'in sezgisiyle dile gelen bu dizelerdeki gibi:

"Öyle Bir Yerdeyim Ki

Öyle bir yerdeyim ki

ne karanfil ne kurbağa

Bir yanım mavi yosun

Dalgalanır sularda

Dostum dostum

Güzel dostum

Bu ne beter çizgidir bu

Bu ne çıldırtan denge

Yaprak döker bir yanımız

Bir yanımız bahar bahçe"